تو آب جاری وپاکی برای شستن من           منم همان که زده باز بی گدار به آب

حسودها به تنت خار طعنه کوبیدند            چه ابلحانه فرو کرده اند خار به آب

گلی به دست در  آغوشمی که شرعی نیست          ببین چه دسته گلی داده روزگار به آب

رسیده است زمانی که پشت هم بزنم          هزار بوسه کش دار و آب دار به آب

ولی تو برتر از آبی همیشه تشنه ترین       لبت هنوز نداده است افتخار به آب

دو گونه هات که می افتد عکسشان در آب         خیال می کنم افتاده دو انار به آب

ردیف آب فقط محض از تو گفتن بود         وگرنه شاعر سیراب را چه کار به آب

 این شعر از یکی از  شعرای نامی ومعروف انجمن بود  آقای صادق فغانی .

 اینم غزلی از  آقای الله قلی پور:

هوای خوب حریمت مرا طهارت کرد         کبوتر حرمت با شراب عادت کرد

کنار هرم ضریحت نزول شیطان مرد        خدا به حرمت تو بنده را رعایت کرد

تمام زنگ تنم را کشید جلوه صحن            چارچوب حرم باز ((خرق عادت ))کرد

چه آهوانه نشستم به ریزش امید                چه خالقانه دو دستت مرا عمارت کرد

منم کسی که برای دو لحظه عاشقی ات       به هر چه کفر زد و کشت ،بر عبادت کرد

به یاد بود من رفته از خود ،این خط _بس:

                                                 که سنگ قلب مرا جمله تو غارت کرد